شیرین هانتر استاد روابط بین‌الملل دانشگاه جورج تاون، در پاسخ به این سوال که در هفته‌های پایانی سال ۱۴۰۱ شاهد توافق ایران و عربستان برای از سرگیری روابط پس از ۷ سال با میانجیگری چین بودیم؛ به چه علت این روند دو ساله از عراق به چین منتقل شد، گفت: عراق نفوذ و توانایی لازم را برای میانجیگری نداشت در حالی که چین نفوذ زیادی در تهران و ریاض دارد و ممکن است حتی برای این توافق به این دو کشور فشار آورده باشد که اختلافات خود را با یکدیگر حل و فصل کنند.
بخش هایی از گفت و گوی هانتر را در ادامه می خوانید:
به نظر من هم ایران و هم عربستان به این نتیجه رسیده‌اند که قادر به غلبه کامل بر دیگری نیستند و بنابراین باید نوعی همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگر داشته باشند اما فعلا باید منتظر بود و دید که این توافق دوام خواهد داشت و منجر به نوعی همکاری خواهد شد و یا به صورت نوعی صلح سرد باقی خواهد ماند.
موفقیت در برقراری صلح در یمن چند جنبه دارد؛ یکی از این جوانب نقش بازیگران خارجی و جنبه دیگر روابط بین گروه های یمنی است؛ بنابراین گرچه بهبود روابط ایران و عربستان ممکن است به این روند صلح یمن کمک کرده باشد اما به تنهایی قادر به حل این مشکل نخواهد بود.
بهبود روابط تهران و ریاض ممکن است به حل اختلافات داخلی عراق و شاید لبنان کمک کند اما باید در نظر داشته باشیم که بسیاری از این مشکلات منطقه‌ای ریشه در شکاف‌های داخلی کشورهای منطقه دارد و بدون این شکاف‌ها، بازیگران خارجی نمی‌توانستند در کارهای این کشورها نقش بازی کنند.
اگر همه چیز به خوبی پیش برود، موضع ایران در منطقه بهبود می‌یابد. شاید بهبود روابط مانع از بعضی کارهای بازیگران منطقه‌ای علیه ایران شود اما در زمینه اقتصادی به نظر من تا هنگامی که تحریم‌ها ادامه دارند گشایش زیادی حاصل نخواهد شد.
از آن گذشته، توافق اخیر پاره‌ای از ریشه‌های اصلی تنش بین ایران و بازیگران منطقه را از بین نبرده است. بنابراین اگرچه این توافق بسیار مثبت است، داروی درمان مشکلات ایران نیست.
