دیدبان مسجدسلیمان : یونس رفیعی منجزی – کارشناس ارشد جامعه شناسی : مشکلاتی که همه می بییند اما یاد گرفته اند با این مصائب همزیستی داشته باشند و به نوعی زندگی در شرایط سخت را به جبر اجتماعی پذیرفته اند.
زندگی سخت یعنی حداقل های رفاه شهروندی را نداشته و با مشکلات به حداقل ها رضایت داده باشیم.
در واقع باید حقوق اولیه شهروندی، مانند دسترسی ها به منابع و امکانات رفاه شهری از قبیل آب، گاز، برق، خطوط ارتباط جاده و خیابان، مراکز بهداشتی و رفاهی، آموزشی، مذهبی و بطور کلی استاندارد های حداقلی تضمین شده باشند.
اما متاسفانه در شهر ما حداقل ها هم به پایین ترین سطح نزول کرده اند و شهروندان با داشتن ناچیزترین امکانات، راضی می شوند.
اگر انسانها به صورت مکرر با محرکی مواجه شوند که به دنبال آن هیچ رویدادِ دارای اهمیت اجتماعی رخ ندهد؛ این انسانها یاد می گیرند که نسبت به آن محرک ها بی تفاوت باشد.
به عنوان مثال در صورتی که شهرداری نسبت به جمع آوری زباله اقدام نکرده و وظایف خود را به خوبی انجام ندهد، و این انباشت زباله با بی تفاوتی شهرداری و سایر شهروندان مواجه شود، سرایت بی تفاوتی در شهروندان نسبت به مطالبه حقوق خود با مرور زمان، افزایش یافته و همگان کم کم می پذیرند که این شرایط حتما اینگونه باید باشد و تلاشی در تغییر وضع موجود نخواهند داشت!
این خوگیری و عادت گرایی سبب می شود که شهروندان نسبت به تغییر و امید به آینده منفعل شوند و با شعار “هرچه پیش آید، خوش آید” نسبت به هر شرایطی توانایی سازگاری داشته باشند!
جامعه مدنی نیز در مواجه با این شهروندانِ بی تفاوت، به حاشیه رانده شده و در نهایت نمی تواند تاثیرگزاری مورد انتظار یعنی آگاهی بخشی شهروندان از حقوق و مسئولیت ها را به خوبی نشان دهد!
یکی از راه های تغییر شرایط وضع موجود و بالابردن آستانه ی حساسیت اجتماعی، ورود جامعه مدنی به همراه رسانه ها به عنوان چراغ روشن جامعه است.
در مجموع جامعه ی درگیر در مشکلات خود ساخته، نمی تواند راه درمان خود را خارج از کالبد اجتماعی خود بیابد.
بازدید سرزده دادستان شهرستان مسجدسیلمان، از بازار به عنوان قلب اجتماعی شهر، نمونه ای از این تلنگر بیدار باش اجتماعی است که میتواند الگوی مناسبی برای سایر مدیران نظارتی و اجرایی شهرستان باشد.
در کنار ورود میدانی دعوت از اصحاب رسانه برای راهنمایی و گزارش مشکلات شهری و کم کاری و کاستی های شهر، نمونه ای بارز برای تحقق مطالبه گری بوده است.
این اقدام در صورتی که مستمر و با بررسی بازخوردها و پیگیری‌ها باشد، راه را برای حساس شدن جامعه نسبت به حقوق خود و دوری از عادت گرایی است.
در نتیجه می‌توان گفت : جامعه مسجدسلیمان نیاز به چنین نظارت هایی دارد که از پیدایی و نهادینه شدن فساد و کم کاری برخی مسئولین جلوگیری کرده و یا این مفاسد را به حداقل برساند.
