دیدبان مسجدسلیمان : تعریف موجز پلورالیسم، کثرت‌گرایی است. کثرت‌گرایی بدان معنی که دولتمردان در اداره کشور تنها نیستند، بلکه گروه های زیادی می توانند در اداره امور دخالت داشته و دولتمردان و تصمیم گیرندگان را مورد نقد قرار دهند.
تکثرگرایی یعنی ترویج و تکثیر و پخش قدرت از طریق احزاب، سندیکاها، انجمن ها، نهادها و مطبوعات و رسانه ها.
این تکثیر و پخش در آزادی، با حمایت کامل قانون میسر میشود.
در تکثرگرایی سیاسی، دولت همیشه رقیب هایی در پیش روی خود دارد که می توانند بااستفاده از ضعف ها و نارسایی و ناکارآمدی، چالش های جدی برای قوه ها خصوصا قوه مقننه و قضائیه ایجاد کنند. لذا این نهاد ها باید مراقب وعده ها و برنامه های مطرح شده خود باشند. زیرا کثرت گرایی اجازه پدیداری رقیب های سیاسی را ایجاد می کند. البته خود دولت نیز از این قاعده مستثنی نیست.
در این میان فضای مجازی و رسانه های دیداری و شنیداری می توانند ابزار مهمی در پیشبرد زایش های کثرت گرایی باشند. انتقاداتی که به نمایندگان مجلس شورای اسلامی مبنی بر دخالت در وظایف قوه مجریه در این فضا رسانه‌ای می شود؛ ناشی از همین گروه‌های تکثیر شده در کنار قدرت قوه مقننه و مجریه است.
آن هنگام که عزل و نصب ها از وظایف دولت و قوه مجریه خارج می شود یا اینکه قومگرایی روی می دهد گروه های تکثیر شده حساس می شود و در قالب نقدها، نسبت به این ضعف ها و دخالت ها شروع به فعالیت می کنند.
تکثر گروه های حزبی و تشکیلات سیاسی و همچنین اقوام دیگر به عنوان تکثر در ساخت ایلیاتی جامعه امروز در مناطقی با خواستگاه ایلی در مقابل هر تصمیم دولت و خصوصا نمایندگان مجلس واکنش نشان می دهد.
این واکنش ها تبعاتی دارد که بعدها می تواند اهرم فشار یا عامل بازدارنگی در تصمیمات آینده شود.
قوم گرایی یکی از این اقدامات مخرب است که می تواند نتایجی به دنبال داشته باشد.
که می توانیم از این اثرات به کاهش مقبولیت نمایندگان در جامعه اشاره کنیم و نمایندگانی که این حمایت چند بعدی را ازدست بدهد و تنها به حامیان عصبیت خونی خود اکتفا کند. این تک بعدی شدن می تواند برنامه های آینده نمایندگان را برای اعتماد مجدد به خطر اندازد.
نمایندگانی که در دوره خود از توجه به تکثرگرایی دوری کنند در تصمیمات خود با مقاومت جامعه مواجه خواهند شد.
نمایندگانی که به تکثرگرایی اعتقاد ندارند سبد آرا خود را عملا از دست می دهند و این سبب خواهد شد که در چالش های بعدی کار سختی پیش رو داشته باشند خصوصا اگر حضور حداکثری و میزان مشارکت بالا رود.
در بحث قوه مجریه دولت ها با اخذ تصمیمات یا وعده هایی که محقق نمی شوند سبب میشوند که احزاب رقیب از این فرصت بهترین استفاده را داشته باشند و دولت را در پیش برد برنامه های خود ناتوان و ضعیف معرفی کنند
احزاب با داشتن رسانه های حزبی یا اقوام با داشتن همبستگی عصبیت قومی میتوانند اهرمی برای رد یا تایید عملکرد دولتمردان یا مجلس نشین ها باشند.
پس می طلبد این نهاد ها توجه ای به وعده ها و برنامه های خود داشته باشند و با شفافیت در عملکرد خود با جامعه مدنی پیش بروند و از تمام ظرفیت های تکثر یافته جامعه استفاده کنند تا شاهد اعتماد مجدد دوباره جامعه به آنها باشند.
